HELPT HET EEN ARTS OM DE PATIËNT TE BEHANDELEN ALS HIJ DE SCHOONHEID VAN DE PERSOON WAARDEERT EN ZICH ALS CHRISTEN TOT HEM VERHOUDT? IK DENK HET.
In dit artikel beargumenteer ik dat de beste artsen zich bewust zullen zijn van wat de menselijke gezondheid is om hen te kunnen behandelen. Om te weten wat gezondheid is, moeten ze bovendien begrijpen wat een mens is, wat betekent dat de christelijke antropologie wordt bestudeerd en geaccepteerd. Ik beweer dat de allerbeste arts – of gezondheidsdeskundige van welke beschrijving dan ook – meer zal doen dan dit intellectueel begrijpen, maar zich tot de patiënt als een menselijk persoon verhouden. Relatie met een patiënt houdt volledig meer in dan alleen de acceptatie van christelijke moraliteit. Het is een christelijke formatie, met de liturgie en mystagogische catechese in het hart die het krachtigst een goede arts zal vormen.––––––––––
In deel één (die woensdag verscheen) probeerde ik een goede werkdefinitie van gezondheid vast te stellen. In dit deel bespreek ik waarom de beste arts, iemand die een patiënt kan helpen dit ideaal te bereiken, iemand zal zijn die zich als christen tot anderen verhoudt. Ik leg uit waarom naar mijn mening zo’n arts iemand zal zijn die ook de schoonheid van de menselijke persoon diep waardeert en bovennatuurlijk wordt gevormd als christen door een mystagogische catechese met de aanbidding van God in het hart. Ik begin met de definitie van gezondheid die aan het einde van deel één is vastgesteld.
Plastische chirurgie is het antwoord van de moderne medische professie op de kwestie van menselijke schoonheid. Ik stel voor dat de beste artsen de schoonheid van de menselijke persoon waarderen op een manier die niet beperkt is tot fysieke aantrekkelijkheid.
Een voorgestelde definitie van gezondheid
Over dit alles tot nu toe nadenkend, hier is een voorgestelde definitie van gezondheid: gezondheid is de harmonie van alle aspecten van de menselijke persoon – lichaam, ziel en geest – in overeenstemming met onze vrijheid om nu en in de eeuwigheid geluk te kiezen . Gezondheidszorg, ongeacht het specifieke aspect van de menselijke persoon waarop het is gericht, houdt zich daarom altijd bezig met de behandeling van de hele persoon en de optimalisatie van die vrijheid om geluk te kiezen.
––––––––––––––––––—–—––––––––––—–––––––—––—–––—–—–––––––––––––––––––––––––––––––––
Geluk. Wat is het en hoe krijgen we het?
Wat we allemaal zoeken is geluk, en zoals Aristoteles opmerkt, wordt elke keuze die we maken gedaan om ons geluk te vergroten. De arts kan geluk niet voorschrijven, maar hij kan bijdragen aan de vrijheid van de persoon om het te kiezen als hij weet wat geluk is en wat nodig is om het te verkrijgen. Ik denk dat de oorzaak van de moeilijkheid om precies welzijn en gezondheid te definiëren verband houdt met al zijn vertakkingen, een terughoudendheid is om een fundamentele waarheid te erkennen, dat geluk is wat we in dit en het volgende leven zoeken, en dat God ons op die manier zodat we Hem kunnen zoeken.
Geluk is een van die woorden die bijna onmogelijk te definiëren is zonder af te dalen in cirkelvormige definities van het soort dat we al zijn tegengekomen. Een onvermogen om het woord te definiëren, betekent echter niet dat we niet weten wat het is. De meeste mensen die het niet konden definiëren, zouden toch zeggen dat we het weten wanneer we het krijgen, en we weten wanneer we het niet hebben. Ook kunnen de meeste mensen van nature een onderscheid maken tussen verschillende niveaus van oppervlakkig of tijdelijk geluk. Alle vormen van geluk zijn wenselijk en goed, maar niet alle vervullen het verlangen naar een diep en permanent geluk dat in ons hart ligt.
Ik zou willen stellen dat geluk in feite ondefinieerbaar is – onuitsprekelijk – dat wil zeggen, voorbij woorden. Dit is een mysterie dat ons echter geen zorgen hoeft te maken, want wat we wensen is voor ons allemaal beschikbaar. Ik citeer hier van de orthodoxe theoloog Alexander Schmemann (d.1983):
‘Het ultieme mysterie van de kerk bestaat erin de Heilige Geest te kennen, Hem te ontvangen, in gemeenschap met Hem te zijn. Hij is het (en niet ‘genade’) die we in gebed aanroepen en door geestelijke inspanning verkrijgen. Zijn uitstorting, dan stroomt de menselijke ziel over van onuitsprekelijke vreugde omdat de Geest van God verandert in vreugde alles wat hij aanraakt. “
‘Dit alles betekent dat we de Heilige Geest alleen kennen door Zijn aanwezigheid in ons, de aanwezigheid die zich vooral manifesteert in onuitsprekelijke vreugde, vrede en volheid. Zelfs in de gewone menselijke taal verwijzen deze woorden – vreugde, vrede, volheid – naar iets dat precies onuitsprekelijk is, wat door zijn aard voorbij woorden, definities en beschrijvingen gaat. Ze verwijzen naar die momenten in het leven waarin het leven vol leven is, wanneer er geen gebrek is aan en daarom geen behoefte aan iets, en dit geen angst, geen angst, geen frustratie. De mens spreekt altijd van geluk, en inderdaad, het leven is een streven naar geluk, een verlangen naar zelfvervulling van het leven. Men kan dus zeggen dat de aanwezigheid van de Heilige Geest in ons de vervulling is van waar geluk. En aangezien dit geluk niet afkomstig is van een identificeerbare en externe oorzaak, net als ons arme en wereldse geluk, die verdwijnt met het verdwijnen van de oorzaak die het heeft voortgebracht, en omdat het nergens vandaan komt in deze wereld, maar toch resulteert in een vreugde over alles, moet dat geluk de vrucht zijn in ons van de komst, de aanwezigheid, het blijven van iemand die zelf is leven, vreugde, vrede, schoonheid, volheid, gelukzaligheid. Deze iemand is de Heilige Geest.
De wonderbaarlijke gebeurtenis op Pinksteren is een teken van wat ons als christenen ter beschikking staat. De gave van goddelijke wijsheid, een gave van de Heilige Geest, is het einde van alle christelijke opvoeding en zou dus ook moeten worden opgenomen in de vorming van gezondheidswerkers!
De hele persoon behandelen
Gezien de diepe eenheid van de menselijke persoon, een enkele entiteit die lichaam, ziel en geest is en waarin elk aspect met elkaar verbonden is. Er is geen behandelend deel van de persoon zonder de hele persoon te behandelen, en de behandeling van een arts door de persoon is onvolledig als het niet in overeenstemming is met ons verlangen naar God.
Dit gaat om meer dan medische ethiek. Het wordt beheerst door de eerste veronderstellingen van wat de persoon is. Een arts kan alle medicijnpraktijken kennen, maar hij kan niet weten hoe hij deze correct moet toepassen als hij niet begrijpt wat een persoon vrij maakt om geluk te kiezen.
De kern van de zaak: het menselijke hart was ooit een orgaan dat de plaats symboliseerde waar we, als persoon, de vectorsom zijn van al onze gedachten, gevoelens en acties. De moderne geneeskunde beschouwt het als een machine en geeft het wiskundig weer als een reeks functies. Deze aanpak is goed voor de behandeling van hartaandoeningen, maar het zou beter kunnen zijn als al deze gegevens worden begrepen in relatie tot het welzijn van de hele persoon.
Het lijkt erop dat de oude Grieken een groter begrip hadden van dit idee van de noodzaak van de harmonie van de delen dan de specialisten van de moderne seculiere geneeskunde. Hun algemene wiskundige theorie van harmonie en verhoudingen begon met de overweging van de schoonheid van dingen, en het besef dat wanneer we erkennen dat de relatie van de delen tot elkaar geordend is tot het geheel en naar het doel ervan, we het als zowel mooi als mooi zo. Dus de overweging van wat dingen zijn begint met de erkenning van hun schoonheid als een teken van hun goedheid. Dit geldt zowel voor de mensheid als voor de schepping. De Griekse geneeskunde beschouwde gezondheid als het evenwicht tussen de onderdelen en slechte gezondheid, zo werd aangenomen, zou kunnen worden gekoppeld aan een onbalans. Een voorbeeld hiervan is hun benadering van de vier ‘humoren’ – gele gal, zwarte gal, slijm, bloed. Ze begrepen ook de diepe eenheid van het fysieke en spirituele, dus probeerden ze te overwegen hoe een onbalans van deze humoren tot een emotionele onbalans zou kunnen leiden. Hieruit hebben we nog steeds woorden in de Engelse taal die betrekking hebben op stemming of karakter, zoals gal, flegmatisch of sanguine (de laatste van “sanguis”, het Latijnse woord voor bloed).
Wat het morele leven betreft, koppelt Aristoteles in zijn Nicomachean Ethics (een boek dat vandaag de dag nog steeds wordt bestudeerd in katholieke hogescholen) deugdzaam gedrag rechtstreeks aan een proportionele relatie tussen uitersten, waarbij hij rekenkundige en geometrische verhoudingen aanhaalt. Veel mensen lezen dit en denken dat hij losjes of figuurlijk spreekt, maar hij gebruikt deze termen met precieze betekenissen in gedachten. (Als je wilt begrijpen hoe, kun je lezen over de wiskunde van proportie en harmonie in De Institione Arithemetica en De Institutione Musica van Boethius , of mijn samenvatting van die principes in The Way of Beauty . Deze worden ook onderwezen in mijn les aangeboden door Pontifex University, genaamd The Mathematics of Beauty.)
Bij het overwegen van de waarde van wat de ouden deden op het gebied van geneeskunde, suggereer ik niet dat we hun wetenschappelijk inzicht in de menselijke persoon overnemen dat inferieur was aan dat van de huidige tijd. We moeten eerder nadenken over hoe deze holistische benadering van medicijnen het menselijke in de gezondheidszorg kan herstellen. Dit is ook geen argument om de specialisatie in de geneeskunde op te geven. Het lijkt gepast dat een arts in de eerste plaats lichamelijke gezondheid in overweging neemt, maar tegelijkertijd lijkt het redelijk om te zeggen dat hij geen goed arts kan zijn zonder op zijn minst enig besef van hoe zijn specialisatie zich verhoudt tot het geheel.
De moderne arts beschouwt bijvoorbeeld heel vaak een chemische onbalans en het verband met ongeluk en schrijft antidepressiva voor. Om dit te doen zonder de mogelijkheid te overwegen dat een chemische onbalans het gevolg kan zijn van spirituele kwalen (wat zelfs anders is dan het als een geestelijk probleem te beschouwen) kan leiden tot een verkeerde diagnose en behandeling. Ongeluk, zoals lichamelijke pijn, onthult een moeilijkheid en bij deze gelegenheden kan behandeling met antidepressiva vergelijkbaar zijn met de behandeling van een gebroken bot met pijnstillers.

The Sacred Heart, door David Clayton, 20e eeuw. Toewijding aan het Heilig Hart geeft ons waardering voor de mensheid van Christus. Misschien, ironisch genoeg, door meditatie op het symbool van het hart als de zetel van de hele persoon, kan het ons (inclusief degenen onder ons die in de medische beroepen zijn) ook waardering voor de spirituele aspecten van de mens geven.
Schoonheid en gezondheid
Het op deze manier definiëren van gezondheid creëert een directe verbinding met onze perceptie van de schoonheid van de menselijke persoon. In de traditionele westerse benadering is schoonheid de juiste ordening van de delen van iets in relatie tot elkaar, zodat het geheel wordt geordend naar zijn doel. We begrijpen die schoonheid, we onderscheiden dit juiste patroon van de delen tot elkaar en van het geheel tot zijn doel.
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
De menselijke schoonheid zou daarom kunnen worden gedefinieerd als de uitstraling van gezondheid .
De Lucca Madonna van Jan Van Eyck, Vlaams, 15e eeuw. Het is de liefde van een ouder voor het kind waardoor ze de schoonheid van een baby kan zien op een manier die anderen niet zien. Alle mensen zijn op grond van onze menselijkheid zo mooi als een baby, en het is ons gebrek aan liefde voor anderen dat ons vermogen beperkt om het te zien. Niettemin is de erkenning van de schoonheid van de hele persoon een ideaal waar we naar kunnen streven, hoe moeilijk het ook is om te bereiken.. –––– –––––
Deze definitie spreekt een diepere erkenning van de menselijke persoon dan de oppervlakkige erkenning van seksuele aantrekkelijkheid, wat een ware maar onvolledige beoordeling van menselijke schoonheid is. Een persoon als mooi op deze manier erkennen – stralend gezond – is zelfs meer dan essentiële informatie over zijn gezondheid begrijpen. Het moet worden aangehouden door iemand die waardeert dat hij in relatie staat tot de beschouwde persoon en begrip heeft voor wat die doelen zijn. Dit is iemand die houdt van en die geniet van de vrijheid van de ander.
Het is heel waardevol dat artsen worden gevormd om ons op deze manier te zien. Voor alle bloeddrukmetingen of vitale functies, is het hun oordeel, gevormd door ervaring, zal hen in combinatie hiermee vertellen, alleen door te kijken, hoe gezond een persoon is. Zo’n arts zal niet alleen een verhoogd gevoel hebben wanneer er iets mis is, hij zal natuurlijk zoeken naar het herstel van het evenwicht en een gevoel hebben hoe de onderdelen weer bij elkaar kunnen worden gezet, om zo te zeggen. Dit vereist dat elke arts en verpleegkundige, evenals beoefenaars van de medische wetenschap, mystici en geliefden zijn die geïnteresseerd zijn in, en idealiter zelfs de patiënt als persoon goed kennen.
––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
Een opleiding die een formatie in geloof en een formatie in schoonheid omvat, vergroot de kans dat de arts die persoon is. De beste gezondheidswerkers zullen mannen en vrouwen zijn die ernaar streven om deel te hebben aan de goddelijke natuur en die kunnen zien met de ogen van zuiverheid, en dus zijn ze koningen, priesters en profeten die het leven van de Geest leven (gemeen met alle christenen ). Dit is de reden waarom medische training niet gescheiden moet worden van een spirituele formatie in het christelijke leven. De goede dokter zal een man van liefde zijn die is afgestemd op de schoonheid van de menselijke persoon op de manier waarop een moeder de schoonheid van haar pasgeboren baby ziet.–––––
Het is duidelijk dat dit veel van onze artsen en verpleegkundigen vraagt en iets dat geen enkele training ooit kan garanderen. Medische examens kunnen de kennis testen van de informatie die een dergelijke transformatie kan helpen, maar ze kunnen de transformatie zelf niet meten. Desalniettemin moeten studenten geneeskunde bewust maken van de geschetste principes en hen mystagogische catechese en spirituele begeleiding bieden die voor deze doeleinden zijn gericht, een kwestie van beleid zijn en ik zou het een prioriteit geven boven elke andere algemene opleiding, zelfs de traditionele Great Books en Liberal Arts-programma’s die Amerikaanse katholieke hogescholen en universiteiten bieden. Dit is, stel ik, de authentieke rol van onze Newman-centra op de universiteitscampussen en het is er niet voorbij. Ik geloof dat als ze dit zouden aanbieden, de opname veel breder zou zijn dan alleen medische studenten!
Maar laten allen die u zoeken, vreugdevol en blij in u zijn, en laten allen die zich verheugen in u altijd zeggen dat de Heer wordt geprezen. (Psalm 70 (69), 4)
––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––